Związek cukrowy znajdujący się w ogórkach morskich może skutecznie blokować Sulf-2, enzym, który odgrywa główną rolę we wzroście raka, zgodnie z badaniem przeprowadzonym przez University of Mississippi Ludzkie komórki i komórki większości ssaków są pokryte maleńkimi, przypominającymi włosy strukturami zwanymi glikanami, które pomagają w komunikacji komórkowej, odpowiedziach immunologicznych i rozpoznawaniu zagrożeń, takich jak patogeny. Komórki nowotworowe zmieniają ekspresję niektórych enzymów, w tym Sulf-2, co z kolei modyfikuje strukturę glikanów. Ta modyfikacja pomaga rozprzestrzeniać się raka.
Inne badania Strzykw.
Saponiny (triterpenowe glikozydy): Są to jedne z najlepiej przebadanych związków z ogórków morskich pod kątem ich właściwości przeciwnowotworowych. Badania wskazują, że saponiny mogą: Indukować apoptozę (programowaną śmierć komórek nowotworowych), Hamować proliferację (namnażanie się) komórek rakowych, Zatrzymywać cykl komórkowy nowotworów, co uniemożliwia ich dalszy podział, Hamować angiogenezę (tworzenie nowych naczyń krwionośnych odżywiających guz), co jest kluczowe dla wzrostu i przerzutowania nowotworów. Niektóre źródła podają, że ekstrakty z ogórków morskich mogą "hamować procesy niezbędne do powstania przerzutu" oraz "zabijać ponad 90% komórek rakowych przy nowotworze piersi, skóry, wątroby i raka płuc" w badaniach laboratoryjnych.
Potencjalne korzyści ogórka morskiego w zapobieganiu przerzutom raka są bardzo obiecujące, biorąc pod uwagę wyniki badań laboratoryjnych i na zwierzętach. Wskazują one, że ogórek morski i jego bioaktywne składniki mogą być cennym źródłem nowych terapii przeciwnowotworowych.
Jednakże, należy podkreślić, że ogórek morski nie jest obecnie uznaną metodą leczenia ani zapobiegania raka u ludzi w medycynie konwencjonalnej. Osoby chore na raka lub zagrożone rakiem powinny zawsze konsultować się z lekarzem i stosować się do zaleceń medycznych. Badania kliniczne są niezbędne, aby w pełni ocenić skuteczność, bezpieczeństwo i optymalne dawkowanie ogórka morskiego jako środka wspomagającego lub profilaktycznego w kontekście raka.
Źródło: Mississippi State University